Staand v.l.n.r. Marga Blokdijk, Marian Lunenburg, Fiet v. Roest, Bep Janssen - Koot, Minke Bos, Marja v. Kooten - Middeldorp, Riet v. Kooten. Zittend : Gerrie de Bruin, Janny Budding, Clazien v.d. Burgt, Loes v. Keulen - Frie, Ineke v. Gaikhorst, Wilma de Haan - Jacobsen. Begin jaren zeventig liepen een paar dames met het idee rond om een damesteam te gaan formeren. Nu niets ten nadelen van voetballende vrouwen natuurlijk, integendeel zelfs, maar in die tijd stond dat onmiskenbaar gelijk aan het hedendaagse kunst- alsmede synchroon zwemmen voor heren en lag het feitelijk in de lijn der verwachting dat de vereniging er weinig tot geen medewerking aan zou gaan verlenen. Maar dat pakte dus - verassend genoeg - evenwel anders uit. De toenmalige secretaris Ries de Koning vond het een prima idee en dus ondergingen de dames niet veel later hun debuut op het tweede veld. Hoeveel dames zich er in die tijd aangemeld hebben weet ik niet, maar het waren er in ieder geval om twee teams samen te stellen, die onder zeer grote belangstelling een eerste onderlinge strijd aanbonden, waarin hun motoriek, fysieke gesteldheid en affiniteit met de voetbalsport buitengewoon zwaar op de proef werd gesteld. Bassie & Adriaan voetbal in optima forma, waarbinnen alle basisregels volledig genegeerd werden en het bij vlagen meer met rugby, dan met voetballen van doen leek te hebben. Maar het aanwezige publiek amuseerde zich - evenals de begeleider Jacobsen sr. - buitengewoon kostelijk. Toegegeven, ze hadden weliswaar weinig oog voor het vertoonde spel, maar des te meer voor alle ontboezemingen die zich - in de breedste zin van het woord - zo spontaan en vol overgave in het veld ontsproten. Dat de belangstelling zo groot was, lag als vanzelfsprekend in het feit dat het eerste die middag een thuiswedstrijd moest spelen, maar desondanks kan het zonder meer uniek worden genoemd dat er zowel van spelers alsmede publieke zijde zoveel belangstelling was voor deze regionale wereldprimeur. Helemaal precies weet ik het ook niet meer, maar na een jaar of zeven stierf het damesvoetbal, door gebrek aan vers bloed, een zachte dood.